Do mojej zimy
Jeszcze niejeden
Rok upłynie.
Do mojej zimy
Jeszcze będzie
Jesień i długie wieczory
Do mojej zimy
Jeszcze daleka droga.
Do mojej zimy...
.
.
.
.
.
Do mojej zimy
Lodowatych stóp
Skostniałych rąk
Białej twarzy
I śniegu na włosach
Upłynie jeszcze
Wiele lat.
© Ewelina Maleta
Obrazek: Ewelina Maleta
Pluszowy Miś
Mięciutki Miś
Owy Miś
Święto ma dziś.
Pluszowy Miś
Przytuli cię
Zabierze w świat baśniowy.
Gdzie ciepło i milutko
A świat jest
Piękny i kolorowy.
Pluszowy Miś
Mięciutki Miś
Poszedłby z tobą
Do szkoły dziś.
Lecz w domu
Jest nieustannie
Bo znowu dzieci
Są na kwarantannie.
Pluszowy Miś
Mięciutki Miś
Przy świetle księżyca
Do snu
Przytuli Cię dziś.
© Ewelina Maleta
Wygrana jest tylko złudzeniem,
Czasami to kolejny węgielek,
który kiedyś strawi twoją duszę.
Zwycięstwo to nie moje pragnienie.
Dla mnie konkursy to wyścig szczurów i nic więcej 😁.
Grunt sprawdzony.
Tu też rządzi ta sama obłuda co wszędzie.
Jeśli już tak ma być, to niech będzie.
Wygrana będzie tam w niebie.
Czy należała do ciebie czy nie
Sam Pan Bóg tylko wie 🙂.
© Ewelina Maleta
Agresja i głupota to niebezpieczne połączenie.
Jak cię opęta agresja.
Usiądź i ochłoń.
Nie rób głupot.
©Ewelina Maleta
Kiedykolwiek skrzywdzisz bliźniego
Awanturę jemu nikczemną zrobisz
Raniąc jego dobre serce i rzucisz w niego błotem
Możesz być pewien, że to całe twoje gówno
Automatycznie do ciebie wróci z powrotem.
© Ewelina Maleta
Zabijasz powoli
doszczętnie uczucia
resztki zaufania
a osoba, która cię kocha
dostaje cios w serce
a później już wiesz, że to była ostatnia litera do
K
O
N
I
E
C.
© Ewelina Maleta
Wywiad z mamą
- Mamo co pamiętasz z lat swojego dzieciństwa?
- Urodziłam się w
1939 roku w maju. W tym samym roku we wrześniu wybuchła wojna. Z lat wojny
pamiętam to, że moja mama była operowana przez pewnego lekarza w 1943 roku,
ponieważ zachorowała i miała guzy na węzłach chłonnych na szyi i pewien lekarz
operował ją. Mój ojciec nie miał pieniędzy więc umówił się z tym lekarzem, że w
zamian za operację mamy przechowa na wsi jego córkę. Ten lekarz, który operował
mamę nie miał już żony i tylko córka jemu została. Moja mama po operacji
przeżyła jeszcze rok, bo choroba niestety przeniosła się dalej i mama zmarła,
przegrała walkę z chorobą.
-Co dalej się
działo z tą dziewczynką, córką tego lekarza?
-Pamiętam to jak
przez mgłę i z opowieści późniejszych mojego ojca i siostry, że wtedy podczas
wojny, jak było spokojnie w miarę, to ta dziewczynka mieszkała razem ze mną,
siostrą Zosią i tatą w naszym domu. Wówczas, gdy ktoś przychodził to tata
chował ją do alkierza. Ta dziewczynka była w tym samym wieku co moja siostra
Zosia, czyli wtedy miała około 10 lat. Miała bardzo długie ciemne włosy i Zosia
lubiła ja czesać. Dziewczynka przebywała u nas kilka miesięcy, jadła to samo co
my. Na wsi w wojnę żyło się lepiej i spokojniej niż ludziom w mieście. Niektórzy
z miasta uciekali, a szczególnie Ci, którzy musieli się chować, szukali miejsca
na wsiach, bo tam było bezpieczniej. Na wsi było więcej jedzenia, zawsze coś
urosło, coś się uchowało i żyło się inaczej niż w mieście.
- Jakie
wspomnienia jeszcze masz z tą dziewczynką?
- Gdy na naszą
miejscowość napadli Niemcy i stacjonowali, to tej dziewczynce, tata w stajni u
konia, za deskami z sianem zrobił
schowek i tam przebywała przez jakiś czas, nie długo, ale i tam musiała się
chować w chwilach najgorszego zagrożenia. Mojego tatę zabrał z rana jeden z
Niemców, którzy wcześniej wieczorem stacjonowali we wsi i ten oficer był
wieczorem u nas. Tego niemieckiego oficera wspominam nie najgorzej, ponieważ
pamiętam, że wcześniejszego wieczoru wziął mnie na kolana i wyciągnął zdjęcie
swojej rodziny i pokazał mi. Powiedział, żebym się go nie bała, bo on też ma
dzieci i mnie nie skrzywdzi. Była tam jego cała rodzina, na tym zdjęciu, czyli
on, jego żona, dwóch synów i córka. Tego wieczoru widać było, że tęskni za
swoją rodziną, bo pokazując zdjęcie, ocierał łzy z oczu. Później ten oficer
przyniósł mnie i mojej siostrze Zosi po kawałku czekolady. Ja swojego kawałka
nie zjadłam całego, bo zostawiłam kawałek dla tej dziewczynki, którą ojciec
ukrywał w stajni, za deskami z sianem. Rano Niemcy, którzy stacjonowali we wsi
zabrali mojego ojca i innych chłopów. Po tym wszystkim Zosia wstała rano i
przyniosła chleb od sąsiadów dla mnie i dla tej dziewczynki. Gdy się ubrałam
rano, to poszłam zanieść ten kawałek czekolady zwinięty w papierek i chleb do
stajni, tej dziewczynce. Tego dnia przed południem, Zosia przybiegła ze wsi i
wbiegła do domu i kazała mi się ubierać w buty, wykrzyczała, że miejscowość
wcześniej, Niemcy wybili całą rodzinę, ponieważ przechowywali podobnego
pochodzenia chłopca, jakiego była ta dziewczynka u nas. Wybiegłyśmy z domu i
zabrałyśmy po drodze, tę dziewczynkę ze stajni, następnie polami zaczęłyśmy
uciekać w stronę Dąbrówki, w której mieszkali moi dziadkowie i wujo z ciocią i
rodziną. Tego dnia Niemcy także zbierali ludzi z miejscowości i prowadzili pod
krzyż. Gdy dotarłyśmy polami do dziadków w Dąbrówce, przebywałyśmy tam z Zosią
kilka dni.
- Co dalej działo
się z twoim tata, po zabraniu przez Niemców?
- Mojego tatę i
innych chłopów oficerzy niemieccy prowadzili do obozów pracy. Gdy tata
znajdował się za Starachowicami, ten jeden oficer, co dał dla mnie i Zosi
czekoladę, gdy wyprowadził dziadka na bok, za potrzebą to strzelił w powietrze
i kazał mojemu ojcu wracać do domu do dzieci, ponieważ wiedział, że my z Zosią
zostałyśmy same, bez matki. Tata po ucieczce wracał nocami, żeby nikt go nie
widział i ponownie nie schwycił, w dzień chował się w lasach. Po czterech
dniach przyjechał do nas do Dąbrówki, żeby nas zabrać do domu, a ta dziewczynka
została u naszych krewnych czyli wujostwa i dziadków w Dąbrówce.
- Co dalej się
stało z tą dziewczynką, co została u twoich dziadków?
- Dziadek
opowiadał, że do wyzwolenia przebywała u nich w Dąbrówce, a po wyzwoleniu
odwiózł ją do Radomia do jakiejś żony doktora, która była jej krewną.
- Ja dalej
wyglądało twoje dzieciństwo, po latach wojny?
- Moje dzieciństwo
było trudne, lata wojny i powojenne były bardzo ciężkie. Później mój tata wziął
sobie drugą żonę, ale nigdy ona nie zastąpiła nam matki, którą utraciłyśmy w
dzieciństwie. Ja gdy mama zmarła miałam zaledwie skończone 5 lat. Nasza macocha
dbała o nas jak potrafiła. Szyła nam ubrania, dawała jeść, ale nie miała dla
mnie i siostry za wiele miłości. Bardziej nami zajmował się tata i opiekował
jak umiał. Był dla nas i ojcem i utraconą matką. Tata z drugą żoną już nie miał
dzieci, ponieważ mimo tego, że leczyła się, to nie mogła zajść w ciążę.
Dzieciństwo nasze było bardzo trudne, poszłam do szkoły, skończyłam szkołę
podstawową, później poszłam na kurs szycia, poznałam mojego przyszłego męża i
wyszłam za mąż. Urodziłam dzieci, z których pierwszy syn mi umarł z powodu
choroby, podczas pobytu w szpitalu w wieku 9 miesięcy. Po starcie matki we
wczesnym dzieciństwie to był kolejny trudny moment dla mnie. Później urodziłam
kolejnych dziewięcioro dzieci i każde traktowałam jak wielki dar od Boga i
darzę miłością, dziękując za nie. Moje życie toczy się dalej. Do dnia
dzisiejszego z wieloma rzeczami czasami trudno się pogodzić, ale życie trwa
nadal.
Autor: Ewelina
Maleta
Wywiad spisany na
podstawie rozmowy z T.M.J.
Foto: E. M.
PRAWDA
Prawda się sama obroni
Prawdy nikt nie zniszczy
Prawdy nikt nie zabije
Prawda to prawa ręka prawości.
Polski nie ma bez Boga
Polski nie ma bez honoru
Polski nie ma bez miłości.
Polska to my, ludzie godności.
© Antonina M. Wiśniewska
Autor: Ewelina Maleta
HOŁD (Niepodległa...)
BIAŁY ORZEŁ w koronie
na czerwonym tle
to symbol bliski każdemu POLAKOWI.
Kto się urodził tu.
Czy mieszka w Polsce, czy gdzieś w świecie,
jego sercu OJCZYZNA bliską pozostanie.
I choć daleko w świecie gdzieś,
to tęskni za tym KRAJEM,
i bardzo dobrze zna jego obyczaje.
Bo kto z polskiej kultury się wywodzi,
to zawsze ten ORZEŁ
OJCZYZNĘ na myśl przywodzi.
Dziś Dzień Niepodległości świętujemy
i w pamięci hołd składamy
Tym co w jej obronie zginęli.
©Ewelina Maleta
Utkany z nitek pajęczyna
delikatny jak jedwab,
miękki jak aksamit,
słodki jak miód, siedzi w oddali
piękny, kolorowy, delikatny.
Odfrunie gdzieś na piękny
kwiat, hen daleko w świat.
Gdzie życie kolorowe,
wszystkie motyle są bajkowe.
Gdzie się spokojnie żyje,
pośród kwiatów nektar pije.
© Ewelina Maleta
Z tomu "POETICA VITAE" Ewelina Maleta, wyd. POETARIAT
Wczorajszego dnia
Radomskimi ulicami
9 diabłów wcielonych w tobie siedziało
9 diabłów wcielonych ciebie kusiło
6 nadal w tobie siedzi
3 marnie skończyło
Rozumiesz Panie jadą przodem na drodze z pierwszeństwem.
© Ewelina Maleta
A gdybym dziś umarła,
czy ktoś by tęsknił za mną?
Pewnie moje dzieci,
bo one mnie kochają.
A czy oprócz nich
Czy jeszcze dla kogoś
na tej ziemi coś znaczę?
Czy by ktoś za mną tęsknił?
Czy by mnie wspominał?
Przemianę kiedyś
ja jak marny pył.
Zdmuchnie mnie wiatr
Porwie w zaświaty.
Gdy zerkniesz do góry.
Być może wieczorem puszczę
do ciebie oczko zza chmury.
© Ewelina Maleta
